LUNA FLIPT M VOLLEDIG DE PAN UIT
Okay. Even liggen dan gewoon. Ogen dicht, dan gaat het vanzelf voorbij. Maar wat als het nou niet voorbij gaat? Nee, dat kan niet. Want dit spul gaat vanzelf een keer m’n lichaam uit. Wat is dat voor geluid? Oh, God. Er lopen hier natuurlijk kalkoenen rond. Oh, God. En die deur staat open. Straks komen die kalkoenen binnen. Misschien toch maar even m’n ogen open? Maar wat zijn dat voor lichtjes? Oh, God, die tripods van de ‘War of the Worlds’ die komen eraan. Nee, dat was een film. Maar wat als die H.G. Wells nou toch gelijk had? Dan zou ik hier ter plekke dood kunnen gaan bijvoorbeeld. En dan zou niemand me vinden en dan zou m’n lijk hier verrotten in die trailer. Nee, dat kan niet. Het ligt gewoon aan die space-brownie. Gewoon drugs. Heb ik normaal ook geen moeite mee. Ik moet aan leuke dingen denken. Poesjes. Maar misschien gaat m’n hart wel veel te snel. Misschien kom ik hier wel nooit meer uit. Poesjes. Ja, maar misschien blijf ik altijd wel zo als dit? Oh nee! Oh nee, hoor, dat wil ik niet. Dit is niet leuk. Nee, ik wil iets anders. Poesjes. Poesjes. Wat zal ik eens gaan doen? Zitten? Nee, niet zitten, dat is veel te actief. Ik moet liggen. Oh, nee, dat is ook niks. Oh, wat hoor ik nu weer. Wat is dat? Zouden m’n vrienden er allemaal nog wel zijn? Straks zijn ze weggegaan zonder mij? Nee, dat zouden ze niet doen toch? Oh, God, wat gaat m’n hart snel. Straks stopt het ineens. Misschien moet ik wat water drinken? Nee, drinken is niet goed, straks ga ik kotsen. Maar misschien kots ik die space-brownie er weer uit dan? Oh, God, ik ga dood. Ik weet het nu zeker. Ik krijg geen grip meer op m’n gedachten. Ik ben mezelf kwijt. M’n hele kern, die ik nooit eerder kwijt was, ongeacht welke drugs dan ook, die ben ik nu helemaal verloren. Oh, God. Oh, God. Ik ga dood. En ik kan hier nu in m’n eentje blijven liggen in die trailer. Dat zou een optie zijn. Maar ik denk dat het beter is om nu naar buiten te gaan om er even iemand bij te halen. Dat ik niet alleen sterf. Niets zo erg als alleen sterven. En met de laatste nog goed-werkende hersencellen hees ik mijzelf de trailer uit.
Hierna: LUNA EN HET ZELFHULPGROEPJE
Dat zelfhulpgroepje ga je nodig hebben…
Nouja, ik hoef me niet af te vragen of je het overleefd hebt, want je bent er nog, maar ik hoop maar dat je naderhand een beetje snel rechtgetrokken bent!
xx
Wat een nachtmerrie!
Hoop dat je je weer helemaal beter voelt.
Pompiedom zeg!
Misschien toch maar niet experimenteren met ’n jointje binnenkort…
Vreselijk, zo’n vreselijk-veel-beren-op-je-pad gevoel. Man o man!
Ach, zo lang je kunt schrijven sterf je niet.
Arme Luna, ik hoop dat de kater niet al te lang is blijven hangen
Ik ben een beetje misselijk :(